Bir yanda Fırat, tüm haşmetiyle akarken susuz bırakılan Kerbelâ… Diğer yanda Nil, Dicle ve Fırat arasında kıstırılmış, aynı susuzlukla yüzleşen Gazze…

Kerbelâ… İslam tarihinin en acı sayfalarından biri. Fırat kıyısında, suya hasret bırakılan Hazreti Hüseyin ve sadık yarenlerinin, zulmün gölgesinde şehadet şerbetini içtiği yer. Su vardı, ama içemediler. Çünkü zalimlerin askerleri engelledi. Yalnız bırakıldılar. Açtılar, susuzdular ve sonunda büyük bir katliamla yok edildiler.

Bugün düşündüğümüzde soruyoruz: O gün orada hiç mi gayretli bir Müslüman yoktu? Onların feryadını duyan, yardımına koşan, canını siper eden kimse çıkmadı mı? Yok muydu Hüseyin’in yanında duracak biri?

Bu sorular, ne yazık ki bugün de karşımıza dikiliyor. Çünkü Gazze, modern dünyanın Kerbelâsı gibi. O zaman Fırat’tan mahrum bırakılan Hüseyin ve yoldaşları vardı. Bugün ise Gazze var: Dicle’nin, Fırat’ın, Nil’in ortasında bir açık hava hapishanesi… Susuz, aç ve çaresiz. Ve yine bir zamanın Yezid’leri gibi, bu çağın Siyonist zalimleri hunharca bir halkı yok ediyor.

Bizler ise seyrediyoruz.

Sınırlar var, engeller var, bahaneler çok. Kimi diplomatik, kimi stratejik. Dualara sığınıyoruz ama adım atmaya gelince yerimizde sayıyoruz. “Ya Rabbi sen kurtar!” diyoruz. Oysa Rabbimiz, bizi bu işler için yaratmadı mı? Elimize cihat demirini vermedi mi? Harekete geçmek için daha ne bekliyoruz?

Tüm dünya susarken, arada bir yürekli girişimler oluyor elbette. Tıpkı zamanında “Mavi Marmara” ile yola çıkanlar gibi… Bugün de “Sumud Filosu”, adını direnişten alarak Gazze’ye doğru yola çıkıyor. Belki de bu çağın az sayıdaki Hüseyin yoldaşlarından biri onlar.

Ama biz? Koca ümmet?

Gazze bugün yok edilirse, birkaç nesil sonra bizim çocuklarımız da tıpkı bizim Kerbelâ’ya baktığımız gibi Gazze’ye bakacaklar. Ve soracaklar:
“Hiç mi adaletli insan yoktu? Hiç mi sesini çıkaran olmadı? Hiç mi yardım gitmedi onlara?”

Ve belki de bizim sessizliğimiz, onların yüreğini yakacak.

Bugün yapılacak şey, sadece dua etmek değil. Duanın hakkını vermek, gayretle destek olmak, bir ve beraber olmaktır. Vahdet… Müslümanların birleşmesi artık bir ideal değil, bir zorunluluktur. Zira Gazze sadece coğrafi bir mesele değil; ümmetin vicdanıdır.

Allah bizleri affetsin. Bizleri harekete geçirenlerden eylesin. Gazze’yi bu zulümden kurtarmayı bizim elimizle nasip etsin.

Âmin.